Kaybolalım

Beni bırak, kaybolalım.

Bulunmamış kıtalarda bilinmeyen bir ormanın burkulmamış kalplerinin arasında kaybolalım.

Beni bırak.

Ağır gelir sana ikimiz.

Kendini bana bırak kaybolalım.

Beni bırak kaybolalım.

Gelme peşimizden, şimdi silinir tozlu ayak izlerimiz sabret.

Islatmam toprağı küser çiçekler bana olsun, en büyüğünü küstürmüştüm bir keresinde bir mevsim sonra geçiyor.

Bırak beni kaybolalım.

Bir uçurumun eşiğinde bir ayağımız dışarıda gör en son bizi,

Ama düşürmem düşlerimi tüm düşkünlüklerime rağmen korkma!

Sen atlamış bil, tutma ellerimi yakar tenini tenim.

Hem kimiz ki “biz”?

Ne diye yaşayalım bu tekil dünyada, beni bırak kaybolalım.

Rüyalarında gör bazen, izin ver gayb olalım.