Tükeniyorum ve artık güller atıyorum yollarını açık ettiklerimin ayaklarına.
Bir tek bana batıyor dikenleri mühim değil, üzerine uzandığım bu gri asfaltın soğuğu daha derinine işliyor tenimin.
Gülüp geçemediklerim ezip geçiyor bütün tebessümlerimi.
Vazgeçemediklerim az geçmiyor aklımdan tükeniyorum.
Maskesi dahi somurtan hasta bir palyaçoyum ben, iyileşmiyor derinlerimi kemiren bu her neyse artık.
Pek bir şey bilmiyorum kendim hakkında, yirmi bir yıldır hiç tanıyamamışım bu dengesizi. Pişmanlık, nefret, kin, özlem, sevgi, ihanet, dostluk yahut her ne boksa bu beni tüketen bilmiyorum. Ben sadece tükeniyorum.
Tıpkı imzamı attığım tüm hayatlara değmiş tükenmez dediğim kalemim gibi.
