Köşe

Penceremin camından yansıyan ay ışığı kaldırıyor tozlarını parkemin.

Dalıp gidiyorum bir köşeye doğru yine. 
Köşelerim, neşelerime kötürüm kaldığım günlerin yegane durağı, düz dünyamın en keskin çizgileri, kırılma noktalarım, bükülmüşlüklerim.

Seyrine dalınabilecek bir mutluluk yoksa gecemde köşelerim kapıyor beni. Üzerlerini karalamazsam, düşüncelerim.

Böyle böyle köşe kapmaca oynuyoruz hayat ve ben.

Belki de bu yüzden her şeye mütemadiyen kapılıyorum.

Bazen bazı seyirler büyük boşluklar bırakıyor duvarlarıma, öremezsem kapılıyorum.

Penceremin camından yansıyan ay ışığı kaldırıyor tozlarını parkemin.

Yazıp gidiyorum bir köşeye doğru yine...