Gözlerimi kaçırıyorum insanlardan.
Sessizce kayboluyorum aralarında.
Bilmediğim bir lisan konuşuyor artık dünya.
Bilmediğim insanlarla dolu.
Bildiklerimi öğreten bu geçmiş uzaklaşıyor bir bilinmezliğe doğru.
Hislerimi kaçırıyorum insanlardan.
Sevgisizce kayboluyorum aralarında.
Bilmediğim bir insan konuşuyor artık dünya.
Bilmediğim lisanlarla dolu.
Bildiğim her şeyin sonuna iki nokta daha koyup sakince kaldırıyor kalemini...
Cevapsız kalıyor sorularım,
Sevapsız doğrularım ve bir ihanetin ağrıları kalkmıyor omzumdan.
Büyümek, küçülmek mi her birikenin altında?
Gülümsemiyorum eskisi kadar,
Gülleri de sevmiyorum artık.
Dünleri de.
Her günüm yeni bir dün ekleyecek bu kitaba.
Dün yağmalanmış dünyama,
Peki ya yarın?
Yarın gelmez mi hiç?
Bir yanım gelmez diyor,
Gelirse diye boş duruyor bir yanım.
İki tam olurum belki bir gün.
Ama bugün etmiyorum bir yarım.
Anlamsız bir özlem kaplıyor ruhumu.
Öyle ki kalem oynatamaz oldu ellerim.
Dilim dönmüyor eskisi kadar.
Eskizi kadar zevk vermiyor bu şaşaalı tablo,
Geçmişi kadar sevemiyorum eşyalarımı artık.
Derin bir çamura saplanmış ayaklarım ve devam ettiğini sanıyor başım.
Gökyüzünü izlemiyorum bugünlerde,
Önümü göremezken günüme açmıyorum gözlerimi.
Arkama da bakmıyorum pek ama anlamsız bir özlem kaplıyor ruhumu.
Neyi özlediğimi dahi unuttum belki de artık sadece özlüyorum.
Yazmıyorum da bu karmaşayı, tekerrürden ibaret her cümlem.
Eskizi kadar zevk vermiyor bu karalamalar.
Dokunmadığım bir tenin dokusu kurcalıyor aklımı.
Okumadığım bir kitabın cildi,
Yorumladığım belki de yalnızca.
Yalnızken olumladığım düşünceler.
Düşün ne der dinletsem bir deliye,
Periye döner tüm cinlerim,
Cin derim yine de gelemez yanıma,
Tanıma uymaz bu istisna duygu.
Uykularımdan eder beni bilmediğim,
Bölmediğim her rüya paramparça eder.
Keder ve kasvet dolu bu yol, gidiyorum.
Biliyorum henüz öğrenmediğimi.
Öğlen dediğim akşam, gündüz dediğimi gece yaşıyorum.
Şaşıyorum bu kayboluşa, bir dünya var hiç bulunmadığım.
Dokunmadığım bir tenin dokusu kurcalıyor aklımı.
Bir nefes daha aldım odamdaki tozlu havadan.
Ödünç aldım birkaç saniyeliğine ve verdim de geri derhal. Mahcubiyetim yok, gözüme batmıyor artık bu yüzsüzlük. Hiç durmadan bir nefes daha aldım havadan, ödünç aldım. Sormadım aslında çaldım. Saldım sonra yine. Kısa vadeli bir borç meselesi var tabiatla aramda. Her nefeste biraz daha tüketiyor kredimi. Benim değil aslında benim sandığım.
Kimin sandığı?
Yokluğumun yokluğu mu varlığım?
Yokluğum yok diye var mıyım?
Tapar mıyım beni var eden bu borca, var olmak nefes almaksa eğer?
Kapar mıyım gözlerimi yokluğuma?
Yahut varlığıma mı açılır bu sandık?
Uyutmuyor beni varlığımdaki yokluk ve yokluğundaki varlık.
Bir mum ışığı değdi kör sandığım gözlerime.
Anlamlandıramadığım ama hoş gelen şarkılar fısıldadı sağır kulaklarıma rüzgar.
Hislendiremediğim bir giz denizinde buldum kendimi.
Pek aram da kalmamış kağıtlarla,
Hangimiz küstü ilk bilmiyorum.
Dinliyorum ne söylese bu hüznün katipleri,
Dilimden geçenleri anlatsın dirime.
Yaşamazken daha zor sevmek.
Görsem dilim tutulur biliyorum.
Yanamazken daha kor ölmek.
Bir mum ışığı değdi kör sandığım gözlerime.
Öyle karmaşık, öyle bilinmezdi sözcüklerim,
Beş dilde sevdim bu gece.
Merhaba tanışmış mıydık?
Anımsar gibiyim bu yüzü.
Hatta gözleriniz,
Ne bu ortasına karaladığınız okunaksız yazı?
Bir zaman akmış kirpiklerinizin arasından.
Güneş yakmış göz kapaklarınızı.
Sahi yine de bakmış mı Ay ışığına?
Bu çizgiler ne peki?
Hangi kalem dokundu size?
Ve nereye akıtmış mürekkebini?
Bağışlayın çok soru soruyorum.
Ama kendinizi bir türlü tanıtmadınız bana.
Yalnızca dikildiğimde konuşuyorsunuz karşınıza.
Ne kadar yalnız bıraksam sizi döndüğümde de o kadar değişmiş oluyorsunuz.
Bu sabah erken uyandım yine burdaydınız.
Siz hiç uyumaz mısınız ?
Merak etmeyin susmayı denemiycem yine.
Siz de sıkılıyorsunuz biliyorum.
Hem benden daha iyisiniz bu konuda.
Bazen aynanın içindeki benmişim gibi geliyor.
Oluşum mu daha korkunç olmayışım mı bilmiyorum.
Ama sormayışım korkutuyor beni.
Bıraktım hayal kurmayı,
Düşlerim korkutuyor kabuslarımı bazen.
Bir burukluk var gülüşümde.
Buruşmuş kağıtlar,
Gözlerimden akıtmış tüm mürekkebini zaman.
“Söz” dediğimden alınmış yarım bıraktığım şiir.
Koca bir şehir belki yarım bıraktığım,
Yarına bıraktığım bütün dünler yaşar içinde,
Tadına baktığım güller,
Güler bir gün tüm çiçekler,
Çekseler düşer altımdaki tabure.
Habire karıştırır aklımı bu curcuna,
İpin ucuna kim taktı beni?
Taktim edip tüm benliğimi,
Şenliğimi sunarım size.
Dize dize okunulası bir hayat,
Bayat bir ceset yahut,
Bu put edercesine tapındığım ruh.
Bir guruh omzunda taşır,
Şaşır toprağa karışan bana!
Bu ana tutun ve düşle kabuslarını.
Bıraktım hayal kurmayı,
Bir burukluk var gülüşümde.
Ellerimi aldın giderken.
Öylesine ait hissettiler ki tenine,
Öyle el oldular ki bana eskisi gibi dökülmüyor parmak uçlarım.
Bir ezgisi kalmadı rüzgarın, hislerimi aldın giderken.
Sis çöktü geceme ve kalkmıyor oturduğu yerden bu nem.
Gütmüyor yıldızlarımı bir çoban.
Yahut ben görmüyorum.
Kör diyorum sana uyanmayan gözlerime.
Gözlerimi aldın giderken.
Ben giderken.
Uzak artık uzayımız.
Aynı yıldızlar kaymıyor düşlerimize, epey oldu.
Ama belki beni gösterir bir gün venüs, yahut varsa bir oğlu.
