Yolu bilseydi yollamazdı bu sessizliğe sözlerimi şair.
Dokunabilseydi kollamazdı kendini belki de.
Sorabilse anlatır,
Konabilse kalırdı yer yüzünde.
Uçmadan durmaz uçurtmam,
Ucu kaçmasın diye uçurtmam ben de.
Gücü kaçar sanki göç ettikçe sözlerin.
Gözün açar çiçekleri, sen açmazsın gözünü.
Özünü bilmediğim bir töz, ruhum hisseder belki ruhunu.
Duysa his ne der duygumu?
Oysa ne kadar kısa hayat sağ kalmak için,
Sarılmak için uzak, darılmak için yasak.
Varılmak için düşlenmemiş düşlerim, kanattıkça var olur kanatları ruhumun.
Bu derin sessizlik ne vakit bozulur?
Derinleşen çukuru hangi ruh doldurur?
Korkutur beni elimden çıkanlar.
Ben konuşmam, yine korkudur seni elimden alan da.
Sen adına yazdığım tek kadın belki de, başka cümlelerde aranmış, kararmış bedenim dokundukça bu kömüre.
Şimdi öznesi olmayan bir yazı karalıyorum, aralamaktan korktuğum sayfalarla dolu bu kitaba.
Bu küstah nefsim pek bi sessiz bu akşam, sokaklarına aktı nefesim ve kesti ciğerlerimi bu buzdan taşlar.
Böyle büyümemeliydi çocuk,
-böyle olmasa büyümezdi
