Eskiz

 Anlamsız bir özlem kaplıyor ruhumu.

Öyle ki kalem oynatamaz oldu ellerim.

Dilim dönmüyor eskisi kadar.

Eskizi kadar zevk vermiyor bu şaşaalı tablo,

Geçmişi kadar sevemiyorum eşyalarımı artık.

Derin bir çamura saplanmış ayaklarım ve devam ettiğini sanıyor başım.

Gökyüzünü izlemiyorum bugünlerde,

Önümü göremezken günüme açmıyorum gözlerimi.

Arkama da bakmıyorum pek ama anlamsız bir özlem kaplıyor ruhumu.

Neyi özlediğimi dahi unuttum belki de artık sadece özlüyorum.

Yazmıyorum da bu karmaşayı, tekerrürden ibaret her cümlem.

Eskizi kadar zevk vermiyor bu karalamalar.