Zaman geçiyor geçirdiğimiz zamanları özlüyorum.
Uyuyamadığım geceler muhtemelen uyutuşunu özlüyorum.
Güneş açtığında ellerini, ay çıkınca tenini özlüyorum.
En düzlük noktasında hayatın, yanını özlüyorum.
Özlemeli miyim bilmiyorum.
Öyle garip ki duygularım, yazılarım kötüleşiyor.
Devam bile edemiyorum bu satırlara.
En güzel bir özlemde çıkardı halbuki kelimeler.
Bu seferki dengesiz bir his sanırım, dengesiz bir gidiş.
Yahut benim dengem kaydı kim bilir, hiç bu kadar normalleşmemiştim bir şiirin gözünde.
Newton edasıyla uzaklaşıyorum bir cennetten yine.
Özleyeceğim seni özlemeyi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder