Biz hep el salladık,
Hep de biz el salladık.
Gidene, gelene,
Limana, gemiye.
Ah be abim hiç bitmeyecek bu güzler.
Nasıl bir kalemse bu hafıza dedikleri,
Silinmiyor bazı yüzler.
Geri alınmıyor bazı sözler.
Bazı közler abim, hiç sönmüyor.
Bazı gözler... Neyse.
En iyi biz biliyoruz uzaklaşan gemilerin nasıl küçüldüğünü.
Küçüldükçe büyüyen hasreti en iyi biz.
Bir gün unutmak için adımızı soranlar
Yordu yüreğimizi.
Bir heves bu deyip, son nefesten vazgeçirenler,
Soldu yüreğimizde.
Ah be abim,
Yıkılan dünyaların ne ola ki kefareti?
Çay mı?
Çaydır herhalde yaa, iyidir çay.
Ama anlamıyorlar be abi.
Dinlemiyorlar.
Hep gidiyorlar.
Kal da diyemiyorsun ki.
Ah be abim,
En son atlayacagiz denize o olacak...
Bu gece anladım ki;
En güzel heceler, akan göz yaşları eşliğinde düşüyormuş kağıda.
En sözel geceler de bu zamanlar oluyormuş.
İlham perisi, biraz ıslak bir varlık sanırım.
Her yazdığımda da ıslanıyor, yaşlanıyor.
Hem kim bilir ölür belki yakında...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder