Bazen, bazen tek bir anı bile yetiyor hüzünlenmek için biliyor musun? Öyle hayatının en mutlu anında belki de bir anda aklına dusen küçük bir gülümseme yada ne biliyim bir sarkida bulduğun küçük bir söz yahut nota geliyor öyle oturuyor keyfinin ortasına. Sonra bir anda değişiyor tüm ruh halin, evet tıpkı onun için değiştirmeyi göze aldığın karakterin gibi bütün ruhun değişiyor.
Bir insana böylesine bağlanmış olmak dogru mu bilmiyorum yani her gördüğün manzarada onun yüzünü aramak, sinek ölülerinden loşlaşmış bir sokak lambasının altında seçemediğin her yüze onunmuşçasına heyecanlanmak, tıpkı sana inanmadığı gibi kurduğun tüm hayallerin silinip gideceği gerçeğine inanamamak, seni sevmeyen birini sevmek ve bunu ona söylemiş olmak ne kadar doğru?
Yahut hangimiz ne kadar dogruyuz ki? Hangimiz yanlışız ki? Etrafima farklı bir pencereden bakınca fark ediyorum bazen, hangimiz yanmamışız ki? Sahi başlık parası toplamak için 40 derece sıcağın altında gecesini gunduzune katan köylü bir genç kadar yanmış mıyızdır? Yahut kendisini aşkı karşısında fuzuli goren bir mecnun kadar aşık mıyızdır? Aşkımıza sadık mıyızdır? Ki sanırım son yazdığım olabilirite, sadığımıza aşık olmamız ihtimalinden yüksektir .
Biliyorum, yine konudan konuya atladım. Ne yapayım öyle tek bir yazida anlatilacak gibi de degil ki seninkisi. Yani bu bahsettiğim şeyler çok başka, kulak ver, öyle herkes cesaret edemez yazmaya ve aşka.
Benim dahi şüphem var "ulan birinden biri olmadı herhalde"...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder