Açmamış pembe güllere anlatsam hayatımı siyah laleler çıkar tomurcuklarından. Kuklası olduğum zahiri yalnızlık nasıl da belli ediyor kendini. Sanırım zamandan boyutlardan, görecelilikten daha karmaşık olan tek şey zamanlama hatalarımdı.
Hatalar... Yalnızlık...
Geriye dönüp "ah ulan şu şöyle olsaydı yada şunu keşke şöyle demeseydim çok fevriyim" diyorum hep. Ne olurdu ki biri diğerinden önce olsaydı? Ne olurdu ki 1 hafta daha dayanabilseydim? Ne olurdu ki hiç gitmeseydim oraya? Ne olurdu ki biraz umut verebilseydi? Ne olurdu ki aynı gece farklı karakterlerle aynı rüyaları görmeseydik? Ne olurdu ki kızdığın tüm olgularım başına 1 ay önce gelseydi? Ne olurdu ki şu zaman biraz daha insaflı olsa, şu sabır biraz daha dirençli, yada şu gözler biraz daha uzak, yada yakın olsa? Ne olurdu ki her namazımda aklıma gelmeseydin ve bozmasaydım namazımı dünyevi hıçkırıklarla? Ne olurdu ki sırf bu yüzden namazımı gizli kılmak zorunda kalmasaydım? Ne olurdu ki şu beyninde yada beynimde dolaşan dominant, lanet düşünceler hiç girmeseydi aklımıza önceden. Ne olurdu ki hayat seni kısmetim yapsa?
Ne olurdu ki... En fazla biz olurduk. Biz her şeyden güçlü, her şeyden daha hayat dolu, her şeyden herkesten daha güzel olurduk. Biz bize yakışırdık. Ellerimiz ancak ellerimize yakışırdı, ellere değil. Saçın ancak sineme yakışırdı, kinime değil.
Fazla geliyor bu sevgin taşıyamıyorum, yumruk büyüklüğündeki tek kalbimle yardım et. Onca şeyden sonra karşıma çık ve tek kelime et sadece "seviyorum" de. Sonra yaşasın çiçekler, böcekler, masmavi gökyüzü. Hayat bulsun çöl damla damla, gözyaşlarımı saklamakla meşgul olan yağmur başka şeylerle ilgilensin artık. Yada seni düşündüğüm her gün bana ölümü hatırlatmak için yağan kar yağmasın artık buralara, gelsin bahar.
Veyahut boşver baharı, yağmuru, çölü. Bir sen ol yeter bana, bir biz olalım yeter bana. Yazarın da dediği gibi "şimdi otobüs gelir biner gideriz, hiç dönmeyeceğimiz bir yer beğen başka türlüsü güç, bir ellerin bir ellerim yeter."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder