Bıraktım

İçimi açmayı bıraktım şu kırmızı güllerin açmaya korktuğu gri şehrin siyah ve beyaz insanlarına.
İçime acımak anlamsız geldi o insanlara baktıkça.
İçime dahi akıtamadım gözyaşlarımı, sel olup terk ettiler beni, adına yağmur dediler.
Ve kaldıkça bu renksizliğin ortasında, içime almaktan vazgeçtim sevdaları.
Hüzün dolu gecelerde içlenmekten,
Her gün düşleyip iç çekmekten,
Belki de ancak böyle bir yazının kelimelerinin maruz kalabileceği şiddette içiçe geçmekten yoruldum artık.

İçim acıya acıya, içimi acıta acıta bıraktım ben de.