Bugün mutlu
yazıyorum, ilk defa belki de.
Kederlerime
kilit vurdum, bugün hepsi hapiste.
Bak nasıl da
dökülüyor sözler tek nefeste.
Şairi şair
yapan meğer acı değilmiş...
Hüzün sanırdım
ihtiyaç, yazmak için sözler.
Durmak için
sebep yok ki gülerken gözler.
Şimdi kalbim
bir tek dondurmamı özler.
Seni kalpte
tutan, özlem değilmiş...
İlhamı
beklerdim ben, amansız gecelerde
Gereksizmiş aramak seni öyle boş tepelerde.
Ben ilhamı
buldum Mekan-ı kafelerde.
Şairliğin ruhu matem değil imiş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder