Yağmurlu gecelerde kalkan toprak kokuları eşliğinde yazdığım şiirler gibi düşüyorsun aklıma. En çok da, Ankaranın puslu sokaklarında saydığım, kırık kaldırım taşlarını çiğnermişcesine gidişin düşüyor.
Öyle bir anda, sessizce,
Firarda ve bensizce.
Limana yanaşırcasına gidiyorsun, sol yanıma yaraşırcasına.
Boşluğa karışırcasına yürüyorsun, sağ olmaya darılırcasına.
Ve en kötüsü de düşemiyorsun, her gece düşdüğün aklımdan...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder