Yazıyorum yine ama bu sefer farklı bir şey var gözlerimin buğunda. Ne içimin soğukluğu ne de düşünün sıcaklığı sebep oluyor göz camlarımda birikmiş neme. Doğrusu ne olduğunu ben de bilmiyorum, gün içinde bir şarkı duymuştur belki bilinçaltım bilmiyorum, yahut eskiden oturup da seni düşlediğim yerlerden birine rast gelmiştir yolum.
Siir bahanesidir aşkın diyordum, aşk bahanesiymiş şiirin. Bak gördün mü rüştü bir konuda daha zıt düştük seninle...
İnan seninle alakası yok bu sefer, insan bir kere alıştım mı yazma bırakamıyor. Sanırım ele bulaşan mürekkep lekeleri -tabi anneme sormak lazım ama- kıyafettekilerden dahi zor çıkıyor. Bir kere vardın mı tadına derdini kağıtlara anlatmanın artık en samimi dost dahi uzak geliyor sana. Ve bir A4 kağıdı ile sırdaş olmamın en güzel yanı her zaman bir tane temin edebiliyor olmam sanırım. Ee napıyım kalemde durduğu gibi durmuyor ki mürekkep.
Öyle iste bir yemini daha bozdum sana karşı, hoş daha önce sevmeyeceğimi de söylemiştim, alışmıssındır artık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder