Bir kaç aylık bir bebeğin giz dolu bakışlarından isterdim. Birazcık da sebepsiz gülüşlerinden. Kaşlarım mesela, mükemmel bir eğimde olsun isterdim. Yada insanlar şu gözlerime baktıklarında, muhteşem bir adanın en yüksek yerinden ufka bakıyormuşçasına seyre dalmalarını isterdim. Bir sabah uyandığımda bir masalda yaşıyor olabilme ihtimalimin olabilmesi kadar kusursuz bir yüze sahip olmak isterdim. Benim için ölecek bir kaç kişiden ziyade, sırf benim için her şeyiyle yaşayacak birilerinin olduğunu bilmek isterdim. Sevilmek isterdim sonra, en sebepsiz şeklinde sonuç dolu hayatın. Birilerinin kalbine gömülmek isterdim mesela. Müsvetteler eskitmek, birilerini eksiltmek, her uğultuda esmek isterdim bazı kulaklarda.
Ben, ben bir kaç saatlik de olsa sen olmak isterdim. Seni yaşamak isterdim. Anlamak isterdim düşüncelerini. Hem belki sen de ben olurdun, o gözlerden baktıkça kendine aşık olurdun, kalbin gereksiz artan ritimlerini hisseder kriz felan geçiriyorsun sanardın, bilmediklerini, henüz anlatamadıklarımı veyahut göstermediklerimi öğrenirdin belki.
Bazen böyle sebepsiz keşkelerle geçiyor hayat. Bazense olsun be diyorum. Buna da şükür, Bana da şükür...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder