Mahalledeki çocuklardı bir düğün arabasının arkasından koşanlar, yorulan bendim.
Kim ne söylese muhim meseleler hakkında, susturulan hep bendim.
Kanadı kırık bir kuş gök yüzüne bakarken sığındığı evden, hasret bendim, özlem bendim.
Bir kaç gram soğuk demir için açılmış mendil dolu eller üşümekteyken meydanın ortasında, umut bendim.
Kimin üzerine gitse hayat ve yine kim konuşsa hayat üzerine, kim sövse kadere bir kaç masum küfürle, hep benim kulağım çınlar ve yine ben hayata küserim hep.
Yol ortasında bırakılmış ne kadar dostluk varsa, sevgi girmemiş her kalpte, susuz kalan her bir ağaçta acıyan benim, duygu benim, iz de benim yara da, dostluk benim, sevgi benim.
Kimim be ben?
Belki de, yol ortasında bırakılan dost benimdir, susturan benimdir mesela, acıtan, iz bırakan, su vermeyen hiç bir ağaca, kader sövüp sayan benimdir. Belki de ben gidiyorumdur hayatın üstüne. Kim bilir belki de, belki de sevgi girmeyen kalp de benimkidir. Ortalık yere savruşturulmuş tüm duygular benimdir.
Her gece aynı şeyleri farklı hecelerle yazan da benimdir mesela...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder