Yazamadıklarım kadar hüzünlüyüm işte, okuduğunuz ne varsa hakkımda yazdığım hepsi bana başlayan bir önsöz. Çizemediklerimin çizdiği bir resime benziyor yüzüm ve ne vakit biri birşey çizse hakkımda anlamsız kalıyor sözüm. Soramadıklarımdan işlenmiş bir kilim gibi ortalık yere seriliveriyor bazı geceler közüm. Kimse basamıyor üstüne ilişmemek lazım diyorlar, aman yanmayalım korkusu ile kaçıyorlar. Kaçsınlar da zaten benim suskunluğum bana yetiyor, bir de onlara sus demeyim.
Off. Ne yazıcaktım be bu yazıda? Yine ne saçmalıycaktım ben? Neler sorucaktım? Kimi çizip kimi karalıycaktım? Hangi birini övücektim?
Unuttum...
En güzeli sessizlik belki de.
Hadi bu kasım gecesi birlikte susalım.
Ve bir düğüm daha atalım kilimlerimize.
Şşşhh...
Bu gece de böyle olsun mazur görün.
Yada, görmemezlikten gelin...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder