Bir Nefes Mola

Tren camının serinliğine koymuşum kafamı.
Trenin lokomotifinden çıkan duman buğ yapıyor manzarama.
Yanaklarım, biraz soğuktan, birazcık da tırtıklı raylardan olsa gerek, titriyor.

Yarı uykulu halimle açık tuttuğum gözlerim,
sıfatlarını hep "açık" tuttuğum sözlerim,
ve henüz açamadığım, tütün üstü közlerim,
ucu açık kelimelerim, kalemim,
yani, hüzünlerim ve ben sizin anlayacağınız,
gidiyoruz.
Varmak için değil ama,
yola çıkmış olmak için gidiyoruz.
Sırf dönebilmek için, gidiyoruz.
Hem dönmek için gitmek gerekir.
Kalmak için deli olmak.
Silmek için başlamak gerekir.
Yazmak içinse dolu olmak,
Oysa gitmek için raylara emanet,
hiç bir şey lazım değil.