Haykırasım geliyor dağlardan.
Dik yamaçlardan yankısı olmayan çığlıklar yollamak istiyorum doğanın yeşil kokulu sinesine.
Mantıksız mantıksız konuşmak istiyorum iki aylık bir bebeğin karşısına oturup.
O "agu" dese, ben de bir şeyler saçmalasam diyorum.
En fazla bir kaç ögeden oluşabilen yetersiz cümlelere sıkıştırmadan derdimi, çıktınca avazım bağırmak istiyorum.
Hapsoluyorum kelimelere zaman zaman.
Kağıdın başına oturduğum bazı gecelerde satırlar parmaklık oluyor kalemlere
Bazılarında ise parmaklar satırlanmışçasına durgun ve kesik.
Yani sizin anlayacağınız;
Bazen oturup da iki kelime yazamıyor insan
Bazense iki kelam etmeye yetmiyor şu lisan.
Yetse bile her yazım, sessizliğinde kalıyor kelimelerin.
Her yazım bir kış sessizliğinde oluyor,
Her yazım, kışlarımı özletiyor.
Baharları gözletiyor her yazım.
Bir zaman sonra,
"İşte! bu benim yazım." diyebileceğim mevsimler ve şiirler gerekiyor bana.
Satırlarca yazım var ama bir tanesi haykırılmaz ovaya dağa.
Şu ilham denen muazzam şey de olmasa ne olurdu harflerin hali.
Hiç bir şey fısıldamasa şu çiçekler, nasıl yazardı şairler bir hali.
Hem,
Arada sırada ben de yanlış cümleler kurmuyor değilim.
Kuralsız gecelerde cümlelere sığmıyor değilim.
Boğulmuyor değilim tezatlıklarda.
Şşhh kimselere söylemeyin ama;
Zaman zaman "al" çiçeklerden, bir şeyler duymuyor değilim
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder