Ayazı çıktığı kadar bağırıyor suratıma rüzgar.
En az insanları kadar soğudu başkent.
Düşen her kar tanesi ölümü hatırlatıyor bana.
Uçuşan atkımı hissedemeyecek kadar don yüzüm,
Ayazı çıktığı kadar bağırıyor suratıma rüzgar.
Manavların önünden her geçişimde karpuzu özlüyorum.
Kar delen her çiçekte seni.
Yazları hasretini çektiğim portakal, değersiz artık.
Ne gelip ve geçmişse hayatımdan,
Ve neler "geçmiş olmuş"sa bana,
Ben bir onları düşlüyorum.
Ne vakit geçsem bir manavın önünden, karpuzu özlüyorum.
İlk üç durakta çok soğuk metro.
Hoş ısınırım birazdan, uzun daha yolum.
Raylar misali yanaşıyorsun akıl duraklarıma.
Yanaşmadığın zamanlarda ise,
duraksayan aklım yine seni hatırlatıyor bana.
Senin bu soğuk tavırların titretmiyor içimi artık,
Zaten sadece ilk üç durakta çok soğuk metro...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder