Şiir Olalım

Tut elimden bir şiir oku bana,
Bitecek gibi değil bu yollar,
Yeniden çocuk olalım.

Bak gözlerime,
Bir çocuk masumiyetiyle,
Bir kez göreceğin bir gezginin
Bırakıp gittiği emanetiymişçesine bak,
Şiir olalım masumlara, gezginlere.

Sor sözlerime,
Nerde bu yüzünün ışıltısı,
Bir sorgu odasının sönük lambaları misali, sor.
Şiir olalım, cevaplara, virgüle,
Bir gülün kırmızılığına şiir olalım.

Sen şair ol sonra,
Karala ne istersen,
Biz yine şiir olalım.
Her karanda saçlarımı göreyim,
Her kafiyen bizim kadar uyumsuz olsun,
Şiir olalım, hayatlara, yazarlara, karalara, denizlere.

Sonra yine tut elimden,
Bir şiir daha oku bana,
Evet yolcuyuz ama bitecek gibi değil yollar,
Biz en iyisi yeniden çocuk olalım,
Yeniden şair,
Yeniden kara,
Yeniden masum olalım.
Yeniden bile yeni olalım.
Sonra sen yine şiir oku bana,
Yeniden şiir dolalım.
Zaten bu toprak yolun sonu yine topraktır,
Toprak olacak olanın, soyu da topraktır.
Sen en iyisi bir şiir daha oku da bize,
Biz seninle yeniden,
Yine toprak olalım.

Hem bakarsın bir gülün yapraklarına karışır bir kaç tozumuz.
Yeni yeni ateşler açar gülde.
Patlayan tomurcuklar yakar gülü.
Hem bakarsın bakamayız solan güllere.
Bakarsın, bakamaz oluruz kendimize bile.

Sen bir şiir oku bize "toprağım".
Sonrasına...
-en klişesinden, ama en birinci çoğul şahısından- BAKARIZ.
Ne dersin?